Bir Umarsızlığın Şiiri

Korkuyorum kıstaracaklar seni

Köşe başında

Eğri büğrü taş sokaklarda

Elleri karanlık

Zifiri gecenin ayazında

Kıstıracaklar

Yollarda yağmurun pası

Tüm seslerin yitecek sanki

Alacaklar belki bulutları üzerinden

Sonra güneşi,toprağı

Bir bir…

Ah karanlıklara gömecekler seni

Dört koldan yapacaklar bunu

Zakkum kokacak nefesleri

Yavaş yavaş alacaklar

Gözlerinden ışığı

Saat gecenin üçü

Yapacaklar

Kimseler yokken

Sokak köpekleri  elini ayağını çekmişken

Kıstıracaklar

Kıyacaklar sana inan bana…

(Ali İsmail'lere...)

Engereğin Gözü

Sürgülendi sonra kapı nedensiz

Aralık kalmasın diye

Sürgülendi bilmem kaç harfle

Soğuk çok soğuk

Yürekleri sağır edecek bir sessizlikle

Bitecek yediveren gülleri

Yitecek şimdi

Engerek olacak kalbim

Zehrini usul usul içerek…

Bir Düşün Hikayesi

Tut ki çiçekler açar içimde

Durmadan,hiç durmadan

Boy verirler.

Tut ki sevdim seni

beklentisiz…

Sokak başlarında bekledim tut ki.

Islandım sonra…

Cigaramın dumanı yakar gözümü

Boğuk boğuk öksürtür

Utanıp,sıkılırım sonra

Sokak köpekleri bile umursamaz beni

Havlamaya  yeltenmez tut ki

Bozuk yollar,sarı sıcak sokak lambaları

Yoldaş olur şimdi bana.

Tuttursam o an bir türkü hisli

Ve bir ıslık…

Belki gerçek yapmaya o düşü.

Tut! Çiçekler açsın içimizde.

Karışık karmaşık

Hiç yoktan boktan bir acının içine düştük,

Hiç yoktan

Pencerenin sarı ışığını gözledik
Bazen ellerimiz ceplerimizde

Belki perdenin sarsılması bile

bir tebessüm için yeterdi.

Şanslıysak,gül bahçesindeysek eğer

Göz göze gelmişsek,açmışsa dallarında güller

Uzakta çok uzakta martı sesleri çalınmışsa kulaklarımıza

Kaldırıp kafayı göğe

Haykırmalıydık sanki.

Güzeldi çünkü dünya,
Güzeldi yaşamak

Güzeldi gözlerinin içine bakıp

Bu acının içinde kaybolmak…

Kayboluş

Anne

Güzel mi kızın?

İyi mi oğlun?

Babam köşesinde mi hala?

Mutfak pencerende duruyor mu küpeli?

Kiremit duvarlar ısınır mı yaz günleri?

Çatıdan süzülür mü yağmur isli?

Anne

Garipsedin bilirim bu gidişi

Beklersin geleyim

Uzak bir silüet gibi 

Buğulu,karmaşık…

Yaklaşıp atılayım boynuna sonra.

Mis gibi mis gibi koklayayım boynunu.

Bir bilsen yumruktur boğazımda hayallerim

Yutkunamam

Sana gözyaşı bana mümkünsüz bir beklenti

İşte papatya biter çokluk toprağımda

İsterim toplayıp getireyim taç yapayım başına

Bundandır işte umarsızlığım.

Ben yittim anne…

Ebedi

Bir serçe su içer şimdi içimde

Ürkek,telaşlı

Nasıl korumuşsa meyvesini o ceviz

Titrerim üstüne,alsam avucuma

Açarsam ellerimi kaçacak sanki

Tutarsam yüreciği küt küt

Ne demeli şimdi ona

Yalanım yok anlasa

Anlasa  burasıdır yuvası

Dolaşa dursa ağaç dallarında

Şehir meydanlarında

Akşam olunca dönüp gelse içime

Ekmek kırıntılarıyla doysa

Su içse,kana kana içse

Alsam  sonra yine  avucuma

Masum bir öpücük kondursam

Belki bilir ebedi yurdunu

Vatanın burası desem

 hüküm sür toprağında…

Durdun

Durdun durdu dünya

Baktın gözlerine,

Yok gayrısı artık

Gün ağardı bak

Boyadı sarıya evleri

Yola koyuldu uykulu babalar…

Ana kucağında uyuyan bebeler

Açar gibi oldu gözünü.

Sonra bir daha durdun

Durmuştu zaten dünya

Kızıla boyandı yer,gök…

Ellerinde poşetler tozlu yolları aşıp da

Geldi o emek varsılı babalar.

Topladı eteğini koca ana

Tuttu kolundan bebenin.

Pişirdi eteklerindekiyle aşını.

Dedim ya kenar mahalleye erken iner akşam 

Erken iner kaygılar erkenden

Gün batar batmaz,

Sokak lambaları yanıp

Kapılar kapanır kapanmaz

Durdun evet

Ve durdu dünya…

Hâlâ

               

Gözleri çocuk hala.Mavi mavi,çakmak çakmak gözleri…Hala beş yaşındaki bir çocuk.Kenar mahallenin çamurlu sokaklarında üstünü başını batırmış bir çocuk.Üç tekerli bisikletiyle atlaslarda,sonsuz hayaller dünyasında kaybolan bir çocuk.Sorarsan ona ayakları yere değsindir.Oturduğu divanın ucuna ucuna oturur bu yüzden.Yine de değmez ayacıkları bir türlü yere.İşte çocuktur en fazla.Kimsenin görmediği bir çocuk.Gizlinin saklının yanında hiç umursanmadan konuşulduğu bir çocuk.Kara kışın sıfatına yakışır günlerinde sobanın kıyıcığına sokuluvermiş,yanakları al al bir çocuk.İlk ritm derslerini sobanın üzerine dökülüp patlayan su damlacıklarından alan.Pencerenin buzunu minicik elleriyle çözemeyince nefesindeki sayısız hohlamaya bırakan bir çocuk.Güç bela açtığı aralıktan serçe kuşlarının haline acıyan bir çocuk.Keşke içeri alıp da yüreğinin sıcağına koyabilsem diye düşünen çocuk.Kavak ağaçlarının boy verdiği,gri gökyüzüne  mavi gözleriyle can vermeye çalışan mini mini bir çocuk…

Şimdi gözleri hala çocuk.Adam olmuş yüzünde büyümemiş bir çocuk selamı.Ayacıkları yere değen,sobanın huzur veren sıcağını arayıp duran o çocuktan,çocukluktan geriye kalan bir çift derya deniz göz.Kim bilir hala çocuk,hep çocuk…